Úr illa hirtu hreiðrinu
fellur fiðurfirrtur umskiptingur

Heimþráin skelfir
þessa bækluðu skel
þótt í sér skilninginn
hún alltaf borið hafi

Nú skal það gjört;
Nú skal því breytt
sem ekki samhæfist
nótnaflæði æðanna

Vegur blóðsins
er umlukinn
grimmum klóm
löngu dauðra trjáa
-
En þó er sagt að hér
finnist sæmdin sú
sem leiftrar sálina
tilgangsljómanum

Að hún sé leidd
í þau þúsund ár
sem gangan tekur
úr sálartetri dýrsins

í gegnum gráustu þokurnar
og tannhvöss hraun
sem bíða engrar
líknsemdar
-
Vígstöðvar reistar;
Vonarsöfnuður kvelur upp
varúðarkvein
um ógn tómhyggjunnar

Sitt sýnist hverjum
hvað óttast skal,
lífsgangan sjálf
eða skortur henni á

Af lífsgræðginni einni
stefna þau
sem heil geta talist
að varma sólar
-
Sigurlaunin hillir í fjarska
og hefur þar miskunnarlaust háð
Andlegt stríð
til höfuðs þeim
sem í óráði sínu
finna aðeins
eigin dóm,
eigin harðrétti;
í eyru þeirra sem
þráhyggjukenndir söngvarnir
óma enn
-
Öll afdrepi undan kæfandi þokunni hverfa
jafn skjótt og þau birtast hér
svo þau virðast sem hin grimmasta lygi
-
Sigurlaunin hillir í fjarska
og hefur þar miskunnarlaust háð
Andlegt stríð
til höfuðs þeim
sem í óráði sínu
finna aðeins
eigin dóm,
eigin harðrétti;
í eyru þeirra sem
þráhyggjukenndir söngvarnir
óma enn,
og ávalt hrífa
-
Handan þokunnar heyrist vonarglamur hinna fleygu
sem af falskri von hafa afvegaleiðst
en einhversstaðar verða þær að lenda

Fluglaus fer hann aðra leið
og kýs svefnsstað mánans sem sinn eigin
-
Nóttin fær senn sinn miskasvefn
og dögunin vaknar þá er ég ekki finnst
Komið þið að leiði mínu og sjáið mín bein,
leyf þeim að liggja þar ein